12. október 1963 - Páll Ísólfsson 70 ára

 

. . . . Björgvin Sigurðsson, formaður Verkalýðsfélagsins Bjarma á Stokkseyri. Ljósm.: Úr safni Grétars K. Zophoníassonar. Skráð af Menningar-Staður

 

 

Súðavík við Álftafjörð í vetrarfeldi áður. Ljósm. © Mats Wibe Lund (1. mars 1989).

 

Tuttugu og tvö ár frá snjóflóðinu mannskæða í Súðavík

 

Þegar árrisult fólk kveikti á útvarpi að morgni 16. janúar 1995 hljómaði þar sorgartónlist og mátti ljóst vera að eitthvað skelfilegt hefði gerst. Og síðan komu fréttir, fremur óljósar í fyrstu: Snjóflóð hefði fallið á Súðavík, lagt hluta þorpsins í rúst og margir væru látnir. Þegar björgunarstarfi við mjög erfiðar aðstæður lauk var niðurstaðan þessi: Fjórtán manns fórust, þar af átta börn, og tólf slösuðust. Flóðið lenti á tuttugu húsum, en allmargir björguðust ómeiddir. 

Björgunaraðgerðir stóðu yfir dögum saman og barst liðsauki víða að. Þáttur leitarhunda reyndist ómetanlegur. Tíu ára drengur fannst á lífi eftir að hafa verið fastur í rústum undir flóðinu í sólarhring. Síðasta líkið fannst ekki fyrr en 37 klukkutímum eftir að flóðið féll. Þetta var mikil blóðtaka fyrir þorpið litla við Álftafjörð í Djúpi, þar sem á þessum tíma bjuggu um 230 manns. 

Snjóflóðið féll úr Súðavíkurhlíð og niður í gegnum byggðina um stundarfjórðung yfir klukkan sex. Sextán einbýlishús urðu fyrir flóðinu, sum eyðilögðust gersamlega en önnur skemmdust meira eða minna. Auk þess lenti flóðið á leikskólanum, skrifstofum Súðavíkurhrepps og sambyggðum verkstæðum, húsi Pósts og síma og íbúðablokk, en ekki varð tjón á henni. Seinna þennan dag féll einnig snjóflóð úr Traðargili litlu innar og eyðilagði þrjú hús, sem búið var að rýma. 

Í kjölfar snjóflóðsins mannskæða í Súðavík var byggðin flutt um set í land Eyrardals nokkru innar. Núna er „gamla Súðavík“ sumarbyggð. 


36 manns fórust í fjórum snjóflóðum 

Árin 1994 og 1995 varð manntjón í fjórum snjóflóðum á Vestfjörðum og fórust þar alls 36 manns. Í snjóflóði sem féll á sumarhúsasvæðið í Tungudal í Skutulsfirði að morgni 5. apríl 1994 fórst maður og eiginkona hans slasaðist. Hjón sem voru í öðrum bústað sluppu lítt meidd. Um 40 sumarbústaðir eyðilögðust í flóðinu, sem og flest mannvirki á skíðasvæði Ísfirðinga á Seljalandsdal. 

Tveimur dögum eftir snjóflóðið í Súðavík eða að kvöldi 20. janúar 1995 féll snjóflóð við bæinn Grund í Reykhólasveit. Þar fórst einn maður en sonur hans fannst á lífi eftir tólf tíma leit. Íbúðarhúsið á Grund slapp við flóðið en útihús hurfu að mestu. 

Síðasta lotan í þessari hrinu mannskæðra snjóflóða á Vestfjörðum var þó hörðust, í mannslífum talið. Tuttugu manns á ýmsum aldri létu lífið í snjóflóðinu á Flateyri aðfaranótt 26. október 1995. Nokkrir voru grafnir á lífi upp úr flóðinu. Eignatjón var gríðarlegt.

 

Súðavík eftir flutning byggðarinnar lítið eitt innar með firðinum. Langeyri fremst á myndinni. Ljósm. © Mats Wibe Lund (10. september 1997).

Skráð af Menningar-Staður

 

Guðmundur Ingi Kristjánsson (1907 - 2002).

 

Merkir Íslendingar - Guðmundur Ingi Kristjánsson

 

Guðmundur Ingi fæddist á Kirkjubóli í Bjarnardal í Önundarfirði 15. janúar 1907. Foreldrar hans voru Kristján Guðjón Guðmundsson, bóndi á Kirkjubóli, og k.h., Bessabe Halldórsdóttir.

 

Systir Kristjáns var Guðrún, amma Gests Ólafssonar skipulagsfræðings og langamma Þórunnar Valdimarsdóttur, rithöfundar og sagnfræðings. Kristján var sonur Guðmundar Pálssonar, bónda á Kirkjubóli, bróður Hákonar, langafa Sigurjóns Péturssonar heitins, sem var forseti borgarstjórnar.
 

Systir Bessabe var Friðrikka, amma Einars Odds Kristjánssonar alþm. f. 1942 - d. 2007. 
 

Systkini Guðmundar Inga voru Ólafur, skólastjóri í Hafnarfirði, faðir Kristjáns Bersa skólameistara og afi Ólafs Þ. Harðarsonar stjórnmálafræðings, Jóhanna á Kirkjubóli, og Halldór, rithöfundur og alþm.
 

Eiginkona Guðmundar Inga var Þuríður Gísladóttir frá Mýrum í Dýrafirði og stjúpsonur hans Sigurleifur Ágústsson. Þuríður var fædd þann 6. júlí 1925 og hún lést síðast liðið haust þann 30. október 2016.

Guðmundur Ingi ólst upp á Kirkjubóli, var þar heimilisfastur alla tíð og bóndi þar frá 1944. Hann stundaði nám við eldri deild Alþýðuskólans á Laugum og eldri deild Samvinnuskólans í Reykjavík. Guðmundur Ingi var kennari í Mosvallahreppi af og til um langt árabil og auk þess skólastjóri heimavistarskólans í Holti 1955-74.
 

Guðmundur Ingi sat í stjórn ungmennafélagsins Bifröst, Héraðssambands ungmennafélaga Vestfjarða, stjórn Kaupfélags Önfirðinga, Búnaðarfélags Mosvallahrepps, var formaður Búnaðarsambands Vestfjarða, oddviti Mosvallahrepps um langt árabil og sýslunefndarmaður, sat í skólanefnd hreppsins og Héraðsskólans á Núpi og var þrisvar í framboði til Alþingis fyrir Framsóknarflokkinn.
 

Ljóðabækur Guðmundar Inga eru:

Sólstafir 1938, 
Sólbráð 1945, 
Sóldögg 1958, 
Sólborgir 1963 
og Sólfar 1981. 

Síðan heildarljóðasafn Sóldagar 1993 og 2007 með viðauka.

Hann var sæmdur riddarakrossi 1984 og var heiðursborgari Mosvallahrepps og Ísafjarðarbæjar.
 

Guðmundur Ingi lést 30. ágúst 2002.

 

Morgunblaðið og Björn Ingi Bjarnason.

 

Hjónin Þuríður Gísladóttir (1925-2016) og Guðmundur Ingi Kristjánsson (1907-2002).

Ljósm.: Björn Pálsson.

 

Sagnastund verður í Friðarsetrinu að Holti í Önundarfirði í dag, 15. janúar 2017.


Skráð af Menningar-Staður

 

Eiríkur Guðmundsson.

 

Eiríkur Guðmundsson - Fæddur 21. júní 1928

- Dáinn 1. jan. 2017 - Minning

Eiríkur fæddist í Ísakshúsi á Eyrarbakka 21. júní 1928. Hann lést 1. janúar 2017. Foreldrar Eiríks voru Guðmundur Eiríksson húsasmíðameistari frá Þórðarkoti, f. 13.2. 1899, d. 6.11. 1984, og Sigurlína Jónsdóttir húsmóðir frá Tröð á Álftanesi, f. 25.2. 1899, d. 11.4. 1966. Þau voru búsett í Merkigarði á Eyrarbakka. Systkini Eiríks eru: Bjarni Guðmundsson, f. 19.9. 1924, d. 21.8. 1948, og Ósk Guðmundsdóttir, f. 1.12. 1930.

 

Eiríkur kvæntist 24.10. 1953 Vigdísi Ingibjörgu Árnadóttur húsmóður, f. 20.8. 1932, d. 20.7. 1990. Hún var dóttir hjónanna Árna Eyþórs Eiríkssonar, verslunarstjóra í Bjarnaborg á Stokkseyri, og Ingibjargar Kristinsdóttur, húsmóður frá Hömrum í Grímsnesi.

 

Börn Eiríks og Vigdísar eru: 

a) Ingibjörg Eiríksdóttir þjónustufulltrúi, f. 26.2. 1954, maður hennar Páll Halldórsson rekstrarstjóri, f. 22.10. 1953. Börn þeirra eru Eiríkur Vignir Pálsson byggingafræðingur, f. 1.9. 1975, kona hans er Líney Magnea Þorkelsdóttir viðskiptafræðingur, f. 4.9. 1975, eiga þau þrjú börn; Halldór Valur Pálsson forstöðumaður, f. 19.11. 1980, kona hans Ásta Þorsteinsdóttir mannauðssérfræðingur, f. 5.12. 1981, eiga þau tvö börn.

b) Sigurlína Eiríksdóttir bankastarfsmaður, f. 22.6. 1956, maður hennar Sigurður Steindórsson fangavörður, f. 13.12. 1955. Barn þeirra Vigdís Sigurðardóttir sjávarlíffræðingur, f. 24.3. 1984, hún á eitt barn.

c) Kristín Eiríksdóttir leikskólastjóri, f. 12.11. 1958, maður hennar Erlingur Þór Guðjónsson vélvirki, f. 1.1. 1958. Börn þeirra eru Helga Ýr Erlingsdóttir hjúkrunarfræðingur, f. 27.7. 1983, maður hennar Hlynur Bárðarson líffræðingur – phd, f. 20.12. 1982, eiga þau tvö börn; Erlingur Þór Erlingsson vélfræðingur, f. 15.10. 1989, og er sambýliskona hans Vilborg Kolbrún Vilmundardóttir háskólanemi, f. 27.2. 1990, hann á eitt barn.

d) Helga Eiríksdóttir, f. 26.2. 1960, d. 18.2. 1964.

e) Árni Eiríksson bóndi, f. 10.3. 1965, kona hans Guðrún Björk Leósdóttir bóndi, f. 3.12. 1965. Dóttir þeirra Vigdís Jóna Árnadóttir, f. 24.4. 2005.

 

Eiríkur ólst upp á Eyrarbakka og átti þar heima alla tíð. Sem barn fór hann í sveit á hverju sumri að bænum Klauf í Vestur-Landeyjum.

Að loknum barnaskóla nam Eiríkur húsasmíði hjá föður sinum og gekk í Iðnskólann á Eyrarbakka. Eiríkur starfaði alla tíð að iðn sinni og kom að mörgum framkvæmdum, s.s. byggingu einbýlishúsa á Eyrarbakka, byggingu fyrstu húsanna í Þorlákshöfn, byggingu núverandi ráðhúss Árborgar og fleira. Þá vann hann einnig við báta- og skipaviðgerðir í slippnum á Eyrarbakka, var eftirlitsmaður Skipaskoðunar ríkisins á Suðurlandi um árabil, var í slökkviliði, sat í hreppsnefnd og fleira.

Eiríkur starfaði lengi við Fangelsið Litla-Hrauni, fyrst við viðhald en síðar reisti hann þrjár nýbyggingar við fangelsið. Þá annaðist Eiríkur frístundaföndur í trésmíði fyrir fanga um árabil. Um 1980 var Eiríkur ráðinn útivarðstjóri og gegndi því starfi til starfsloka.

Eiríkur var virkur í félagsstarfi alla tíð, söng í kór og var í leikfélagi.

 

Útför Eiríks fer fram frá Eyrarbakkakirkju í dag, 14. janúar 2017, kl. 13.
_____________________________________________________________________________

Minningarorð Ingibjargar Eiríksdóttur

 

Fyrirmyndin mín er farin burt úr þessu lífi með fullt hús stiga, sterkur og traustur allt þar til yfir lauk.

 

Hann var ekki sá sem hæst heyrðist í en það var hlustað á hann, ekki bara við sem vorum börnin hans heldur einnig samferðamennirnir. Börn sáu strax hvaða mann hann hafði að geyma og þau hændust að honum. Hann var mikill fjölskyldumaður og höfðum við skemmtun af samvistum við hann og það var betra að svara sannleikanum samkvæmt þegar hann innti eftir hvort allt væri í lagi hjá öllum honum tengdum. Hann hafði trú á fólki og sá fljótlega það sem hver maður hafði í sér frá náttúrunnar hendi, dæmdi ekki en ætlaði öllum það besta. Ekki hafði hann langa skólagöngu að baki en eftir honum var tekið við útskrift úr skóla fyrir það sem hann hafði áorkað á þeim vettvangi.

 

Pabbi var aðdáandi Íslands, íslenskrar tungu, ljóðlistar, jarðsögu og veðurfars. Hann bar lotningu fyrir öllum gróðri og lagði gjörva hönd á ræktun. Dáði ferðalög, stutt og löng, innanlands og utan. Fór oft og vitjaði Landeyjanna þar sem hann hafði verið í sveit sem barn hjá mjög mætu fólki. Það var fólkið hans, fjölskyldan í Klauf. Hann elskaði íslenska sumarnótt á fjöllum í tjaldi með mömmu. Hvíld fékk hann við lestur bóka og pólitík var heillandi í hans huga. Skemmtilegur maður, fróður og áhugasamur um tilveruna og alltaf samkvæmur sjálfum sér.

 

Ég kveð hann með söknuði og þakka samfylgdina gegnum lífið.

 

Ingibjörg Eiríksdóttir.
________________________________________________________________________

Minningarorð Kristínar Eiríksdóttur

Mig langar til þess að minnast hans pabba og þakka honum fyrir allt sem hann gaf mér og fyrir það öryggi sem að hann veitti mér sem barn og sem fullorðinni manneskju og fyrir félagsskapinn. Pabbi var maður sem hægt var að treysta á. Hann er fyrirmynd mín og mentor minn um núvitund. Það var hægt að ræða allt við hann, ræða málin fram og til baka og velta upp ólíkum sjónarmiðum. Hann var stoltur af því þegar ég var ósammála honum, þá sagði hann þetta er ég búinn að kenna þér að hafa skoðanir og standa með þeim. Við erum þá ósammála en aðalatriðið er að þú veist hvað þú vilt og að þetta eru þínar skoðanir.

 

Pabbi studdi mig og hvatti í hverju því sem ég tók mér fyrir hendur og hafði áhuga á að heyra hvað ég var að gera og um fyrirætlanir mínar. Hann var alltaf tilbúinn að passa börnin mín, þegar ég þurfti þess með og þau komu fróðari heim úr pössuninni. Við ferðuðumst mikið saman og þá fræddi hann okkur um sögu og menningu þeirra staða sem við heimsóttum. Á ferðum okkar taldi hann mikilvægt að við gætum staðsett okkur og nefnt landslagið og staðina sem við heimsóttum.

 

Hann bauð okkur oft í mat og stuðlaði þannig að samvistum fjölskyldunnar, var stoltur afi og áhugasamur um það sem barnabörnin tóku sér fyrir hendur og hvatti þau áfram til þess að ná markmiðum sínum og hlúði þannig að fjölskyldunni. Hann var víðlesinn og áhugasamur um lífið og fróður maður sem unni náttúrunni og vildi auðga hana og vernda, fylgdist vel með sjónum, skýjafarinu og hvernig landið og heimurinn var að breytast. Hann var mikill húmoristi og tilsvör hans voru hnyttinn og djúphugsuð. Pabbi, minn, far þú í friði og þakka þér fyrir allt og allt.

 

Kristín Eiríksdóttir.
__________________________________________________________

Minningarorð Óskars Magnússonar

 

Segja má að kynni okkar Eiríks í Hátúni hafi byrjað þegar við tókum þátt í ferðalagi á vegum ungmennafélagsins á Stokkseyri austur að Kirkjubæjarklaustri sumarið 1952, en það var þó fyrst þegar við Þórunn konan mín fluttum ásamt börnum okkar til Eyrarbakka árið 1957 að kynnin jukust og samverustundunum fjölgaði. Þá var strax farið að huga að varanlegu húsnæði fyrir fjölskylduna og leitað var til húsasmíðameistarans Eiríks, sem brást strax vel við og teiknaði handa okkur hús og gerðist byggingastjóri þess. Í það hús, sem við gáfum nafnið Hjallatún, fluttum við svo haustið 1959.

 

Reyndar var þá ýmislegt ógert, til dæmis vantaði hurðir aðrar en fyrir útidyrum, en smátt og smátt, alltaf með aðstoð byggingameistarans, komst allt í þokkalegt stand. Þannig háttar til að Hjallatún og Hátún standa sitt hvors vegar við Túngötuna, svo við urðum nágrannar í hálfa öld, börnin okkar léku sér saman og hefur vinátta þeirra staðið til þessa dags.

 

Nágrennið við Eirík og konu hans, Vigdísi Árnadóttur, var alla tíð hið besta og meðan fjölskyldurnar áttu ekki sín eigin farartæki, fórum við í svokölluð hverfisferðalög á hverju sumri ásamt öðrum í nágrenninu. Gárungarnir kölluðu þessi gatnamót Sjálfstæðisvinkilinn, en það tók enginn nærri sér. Þessi ferðalög lifa enn í minningunni og treystu vináttubönd nágrennisins.

 

Eiríkur var traustur vinur, bóngóður og gaman var að spjalla við hann um gamlar minningar frá ýmsum tímum á Bakkanum.

Hann las mikið, safnaði gömlum munum og bjargaði frá glötun.

Hann lagði sig fram um að þekkja sögu munanna og sýndi þá gjarnan með stolti og sagði þá frá.

 

Það var mikið áfall fyrir Eirík og fjölskylduna alla, þegar Vigdís féll frá árið 1990. Vigdís var hlý kona og skynsöm, lifði fyrir sína nánustu og var mikil húsmóðir og manni sínum meira en hálft lífið.

 

Þau hjón ferðuðust mikið saman, ekki síst um óbyggðir Íslands. Eiríkur bjó í Hátúni allt þar til hann þurfti aðstoðar við og fór þá til dvalar á Dvalarheimilið Sólvelli á Eyrarbakka. Hann lést á nýjársdag síðastliðinn.

 

Börnum og öðrum aðstandendum Eiríks vil ég færa innilegar samúðarkveðjur frá fjölskyldunni frá Hjallatúni.

 

Óskar Magnússon.
_________________________________________________________________________

Minningarorð Vigdísar Sigurðardóttur

 

Við afi vorum vinir og hann kenndi mér margt enda fróður maður um margt og vel lesinn. Þær eru fjölmargar ferðirnar sem við fórum í og fræddi hann mig allan tímann um örnefni, jarðfræði, veðurfræði, náttúrufræði, sögu og hvað annað sem á vegi okkar varð. Afi kenndi mér að horfa á náttúruna, hlusta, taka eftir og fylgjast með breytingum.

 

Góðar þóttu mér stundir okkar afa þegar við sátum yfir kaffibolla í Hátúni og ræddum saman um heima og geima. Afi var mikill leikari og þegar hann sagði mér frá mönnum og atvikum lagði hann sig fram um að herma eftir. Hann gerði það svo listavel að margir merkir menn á Eyrarbakka eru mér ljóslifandi þó að þeir hafi farið löngu fyrir mína tíð.

 

Þá eyddum við oft drjúgum tíma saman við lestur, enda bókaúrvalið gott hjá afa. Stundum var afi að smíða í kjallaranum og ég að framkalla ljósmyndir í aðstöðu sem hann útbjó fyrir mig þar. Eitt vorið héldum við afi sýningu saman í kjallaranum, hann var í smíðaverkstæði sínu að smíða strokka og ég með ljósmyndir í næsta herbergi. Það litu margir inn hjá okkur og þótti uppátækið skemmtilegt. Afi var alltaf tilbúinn þegar ég bað hann að koma eitthvað með mér. Sem dæmi þá var stofnaður hér ljósmyndaklúbbur og tók ég afa með á alla fundi, ávallt mætti hann fullur áhuga.

 

Við afi fórum víða, m.a. í Klauf þar sem hann var í sveit og lýsti hann fyrir mér lífinu þar. T.d. fyrstu ferðinni þangað, hvernig hundurinn var tryggur sínum húsbónda, slættinum í mýrinni og grjótleysinu á svæðinu. Hann kynnti mér hvernig torf var skorið á mismunandi vegu og lagt á torfbæi. Við fórum einnig í heimsókn til uppeldissystur afa úr Klauf og mannsins hennar, og fékk ég að heyra sögur af afa frá því hann var lítill.

 

Eitt sumarið fórum við afi í gott ferðalag upp á hálendið. Ég skaffaði nesti og hann bílinn, nema ég bað afa um að baka pönnukökur fyrir ferðina. Afi bakaði bestu pönnukökur í heimi. Þá fórum við í Eyvindarkofaver og skoðuðum vel, gistum í Nýjadal og keyrðum Fjallabaksleið nyrðri heim. Þessi ferð er ógleymanleg því við afi gátum gleymt okkur yfir því að skoða bæði stórt og smátt, velt fyrir okkur sögu, jarðfræði og líffræði. Okkur lá ekkert á.

 

Afi hafði mikinn áhuga á sjónum og kenndi mér margt tengt honum, t.d. að tína söl, taka miðin á hafi, lesa í ósana, fylgjast með öldunum, örnefni skerja, róa bát, leita að kröbbum og láta þá berjast o.m.fl. Við fórum oft niður í fjöru saman að skoða og fylgjast með náttúrunni. Þegar ég var orðin sjávarlíffræðingur skildi hann mig manna best er ég sagði honum frá mínum rannsóknum á átu og hann gat oft á tíðum dýpkað þekkingu mína með frásögnum af átu frá sinni tíð. Ég hef á tilfinningunni að afi hefði helst viljað koma með mér í námið.

 

Þegar sólmyrkvinn var árið 2015 fórum við Sigurlína mín til afa á Sólvelli þar sem við sátum saman á bekk utandyra og fylgdumst með, auðvitað með sólmyrkvagleraugum. Þetta var hátíðarstund hjá okkur og höfðum við gaman af að fylgjast með þessu stórmerkilega náttúrufyrirbrigði.

 

Ég er rík að hafa átt þennan afa.

 

Vigdís Sigurðardóttir.

Morgunblaðið 14. janúar 2017.

 

Skráð af Menningar-Staður

 

 

Ingibjörg Magnúsdóttir.

 

Ingibjörg Magnúsdóttir - Fædd 20. júlí 1923

- Dáin 1. jan. 2017 - Minning
 

Ingibjörg Magnúsdóttir fæddist 20. júlí 1923. Hún lést 1. janúar 2017.

 

Foreldrar: Ragnheiður Jónsdóttir, f. 22.12. 1901, d. 12.8. 1971, og Magnús Þorvarðarson, f. 6.7. 1895, d. 27.2. 1926.

Systkini: Björgvin Magnússon, f. 1921, d. 1990, Vigdís, f. 1924, d. 1925, Magndís Ragna Pálsdóttir, f. 1931, og Ester Arilíusardóttir, f. 1941.

 

Maki: Ástmundur Sæmundsson, f. 23.10. 1910, d. 28.7. 1985.

Börn þeirra eru:

1) Ástríður, f. 1938, d. 2013. Maki Ársæll Guðmundsson, börn þeirra eru a. Guðmundur, f. 1962, hans börn eru Rúnar, f. 1985, Ársæll, f. 1987, og Ásta Björk, f. 1991. b. Ingibjörg, f. 1964, hún á Örvar, f. 1987, og Nikulás, f. 2000, Örvar á Harald Aron, f. 2011, og Brynju Sif, f. 2013. c. Jón Ásti , f. 1971. d. Magnús, f. 1975, dætur hans eru Veronika, f. 2000, Hanna Karitas, f. 2003, og Ragnheiður, f. 2009.

2) Magnea Ragnheiður, f. 1945. Maki Ingimar Þorbjörnsson. Börn þeirra eru a. Ingigerður, f. 1965, börn hennar eru Ingunn, f. 1987. Ægir, f. 1991, Guðmundur Ingi, f. 1997, og Ingimar, f. 2000. Ingunn á Arnar Magna, f. 2016, og Ægir á Hjálmar Guðjón, f. 2012. b. Bjarni, synir hans eru Heiðar Snær, f. 2004. Bjarni Valur, f. 2006, og Brynjar Ingi, f. 2011.

3) Sæmundur, f.1949.

4) Sigríður, f. 1954, maki Sigmar Eiríksson, þeirra börn eru a. Ástmundur, f. 1975, hans börn eru Adam Sebastian, f. 1998. Sigríður, f. 2004, og Guðmunda, f. 2011. b. Arnar, f. 1976, hans börn eru Silvía Dís, f. 2005. Emilíana Lárey, f. 2008. Einar Örn, f. 2011, og Eiríkur Hrafn, f. 2014. c. Eiríkur, hans dóttir er Linda Bíehl, f. 2016. d. Bylgja, f. 1991.

4) Sævar, f. 1961. Hans börn eru Hafþór Ari, f. 1985. Ástþór Ingi, f. 1993. Gunnþór Tumi, f. 1996, og Arndís Ósk, f. 2007.

 

Ingibjörg fæddist í Mið-Meðalholtum í Gaulverjabæjarhreppi. Hún missti pabba sinn þriggja ára og fór Ragnheiður móðir hennar í kaupamennsku að Sandvík í Sandvíkurhreppi og þar ílengdist Ingibjörg þegar Ragnheiður fór til annarra starfa.

 

Ingibjörg ólst þar upp og gekk í skóla á Selfossi. Ingibjörg og Ástmundur giftu sig 4. janúar 1942. Þau hófu búskap á Stokkseyri og fluttu síðan að Eystri-Grund í Stokkseyrarhreppi. Árið 1985 fluttu þau hjónin í Íragerði 11. Þegar þau höfðu búið þar í eina viku varð Ástmundur bráðkvaddur heima. Þaðan flutti Ingibjörg á Sólvelli á Eyrarbakka þá 83 ára og bjó þar til dauðadags.

 

Þegar barnauppeldinu lauk fór hún út að vinna og vann í Hraðfrystihúsi Stokkseyrar og þegar fyrirtækið flutti til Þorlákshafnar og varð Árnes fór hún þangað og vann þar til rúmlega sjötugs.

 

Ingibjörg lærði á bíl rúmlega fimmtug og sumarið 2015 rétti hún tengdasyni sínum bíllyklana og sagðist vera hætt að keyra, þá 92 ára. Ingibjörg prjónaði mikið alla tíð, hún var virk í starfi aldraðra á Stokkseyri og félagi í Kvenfélagi Stokkseyrar um langt árabil.

 

Útför Ingibjargar fer fram frá Stokkseyrarkirkju í dag, 14. janúar 2017, og hefst kl. 15.

_______________________________________________________________________________________

Minningarorð Ingibjargar Ársælsdóttur

 

Ein af fyrstu minningum mínum um ömmu er þegar ég er lítil á Eystri-Grund og mamma og pabbi víðs fjarri, líklega að eiga annan hvorn yngri bræðra minna. Amma kemur út á hlað og kallar „matur“, ég fer af stað heim, beina leið út að hliði, því mér þótti maturinn hjá ömmu vondur – og reyndar maturinn hjá öllum, því ég var mikill gikkur. Svo var ég bara sótt þegar allir voru búnir að borða og amma gaf mér eitthvað mikið betra en það sem var í matinn. Ég minnist þess samt ekki að hafa athugað hvað var í matinn áður en ég fór. Svona var amma, vildi aldrei hafa nokkurn mann svangan.

 

Amma hét líka Arndís að fyrra nafni en notaði það aldrei. Eitt sinn þegar ég kom til hennar í Íragerðið sagði hún að það hefði hringt til sín maður og spurt hvort Arndís væri heima, hann væri að vinna eitthvað með ættfræði. Amma sagði nei, hér býr engin Arndís en fattaði um leið og hún hafði lagt símtólið á að það var hún sjálf sem spurt var um og þegar Arndís Ósk frænka var skírð var ekki laust við að hún yrði stolt í hjartanu yfir nöfnu sinni.

 

Eftir að ég flutti á Stokkseyri var ég að bera út póstinn um árabil og kom þá alltaf við hjá ömmu. Þá varð amma ekki lengur bara amma mín heldur líka vinkona og við gátum talað um allt milli himins og jarðar. Þarna sat ég og þáði kaffi og með því sem yfirleitt var jólakaka og eitthvert bakkelsi. Einu sinni man ég eftir að Jón Ásti bróðir kom í heimsókn þegar ég var að borða jólakökuna góðu. Amma verður himinlifandi og segir: „Ertu kominn, elsku hjartað,“ stormar inn í herbergi og sækir konfekt handa honum. Við hlógum lengi að þessari mismunun en mér þótti vænt um að amma leit ekki lengur á mig sem gest heldur daglega rútínu.

 

Mér er það minnisstætt að þegar amma gaf okkur systkinunum gjafir, hvort sem það voru afmælisgjafir eða jólagjafir, stórar eða smáar, þá sagði hún alltaf: „Fyrirgefðu nú þetta smáræði“ þegar hún afhenti þær. Svo sagði hún aldrei umslag heldur konfilukt. Sumt bara skilur maður ekki.

 

Pabbi sagði mér um daginn að þegar hann hitti ömmu fyrst hefði hann komið heim að Grund og verið að sækja mömmu sem ungur maður. Amma var úti á hlaði og pabbi segist vera kominn að hitta hana Ástu. „Hana Ástu mína,“ segir amma. „Átt þú hana?“ segir pabbi því hann hélt hún væri dóttir Ástu á vestari bænum. „Já, það hefði ég nú haldið,“ segir amma og snýr heldur betur upp á sig, í því kemur mamma út og þau fara. Mikið er ég fegin ömmu að hafa ekki rekið strákinn burtu, en þeim var alltaf vel til vina, ömmu og pabba, og hann var duglegur að rúnta með hana eftir að hún hætti að keyra sjálf enda sagðist hún sjá svo vel umhverfið þegar hún væri ekki sjálf að keyra.

 

Ég kom stundum til hennar á Sólvelli og við gátum eytt miklum tíma í að ræða prjónaskap og handavinnu því þar áttum við sameiginlegt áhugamál. Á Sólvöllum fannst ömmu mikið gott að vera og á starfsfólkið á Sólvöllum miklar þakkir skilið fyrir góða umönnun og gott viðmót. Elsku amma, takk fyrir allt og knúsaðu mömmu þegar þið hittist.

 

Ingibjörg Ársælsdóttir.
 

Morgunblaðið 14. janúar 2017

 

Stokkseyrarkirkja. Skráð af Menningar-Staður

 

 

Sigvaldi Kaldalóns (1881 - 1946)

 

Merkir Íslendingar - Sigvaldi Kaldalóns

 

Sigvaldi Kaldalóns fæddist í Vaktarabænum í Grjótaþorpinu 13. janúar 1881, sonur Stefáns Egilssonar múrara og k.h., Sesselju Sigvaldadóttur, ljósmóður Reykjavíkur um árabil.
 

Stefán var hálfbróðir Jóns í Litlabæ, föður Guðmundar Kamban rithöfundar og Gísla Jónssonar alþingismanns. Í móðurætt var Sigvaldi þremenningur við séra Bjarna Þorsteinsson á Siglufirði. Bróðir Sigvalda var Eggert söngvari.
 

Sigvaldi lauk stúdentsprófum frá Lærða skólanum 1902, embættisprófi í læknisfræði frá Læknaskólanum í Reykjavík 1908 og stundaði framhaldsnám í Kaupmannahöfn. Þar kynntist hann danskri og evrópskri tónlist og einnig eiginkonu sinni, Karen Margrethe Mengel Thomsen hjúkrunarkonu.
 

Sigvaldi varð héraðslæknir í Nauteyrarhéraði 1910, sem náði yfir innri hluta Ísafjarðardjúps. Hann bjó í Ármúla, örskammt sunnan við hið ægifagra Kaldalón þar sem skriðjökull úr Drangajökli skríður niður í lónið. Svo hugfanginn varð hann af þessu svæði að hann tók síðar upp ættarnafnið Kaldalóns.
 

Sigvaldi veiktist alvarlega af taugaveiki 1917 og náði sér aldrei að fullu. Hann dvaldist á Vífilsstöðum og á heilsuhæli í Kaupmannahöfn, var síðan héraðslæknir í Flateyjarhéraði 1926-29 og í Keflavíkurhéraði með aðsetur í Grindavík 1929-41. Hann var læknir í Grindavík til 1945 en flutti þá til Reykjavíkur.
 

Sigvaldi var sannkallað söngvatónskáld og er eitt vinsælasta tónskáld þjóðarinnar, fyrr og síðar.
 

Hann lærði nótur og fékk aðra tónlistartilsögn hjá dómorganistunum Jónasi Helgasyni og Brynjólfi Þorlákssyni og varð fyrir áhrifum af vini sínum Sigfúsi Einarssyni tónskáldi frá Eyrarbakka.

Meðal þekktustu laga Sigvalda eru t.d. Ísland ögrum skorið; Á Sprengisandi; Suðurnesjamenn; Svanasöngur á heiði; Erla, góða Erla; Ave María; Draumur hjarðsveinsins og Ég lít í anda liðna tíð.
 

Sigvaldi lést 28. júlí 1946.

 

Ármúli á Snæfjallaströnd í Nauteyrarhreppi þar sem Sigvaldi Kaldalóns læknir sat árin 1910-1922. Gustav Rasmussen apótekari tók myndina síðsumars 1916.

 

Morgunblaðið.

Skráð af Menningar-Staður

 

F.v.: Siggi Kristins, Rúnar Eiríksson, Sigurður Egilsson, Guðmundur Sæmundsson, Siggeir Ingólfsson, Reynir Jóhannsson, Jón Friðrik Matthíasson og Eiríkur Runólfsson. Ljósm.: Björn Ingi Bjarnason.

 

Alþýðuhúsið á Eyrarbakka 13. jan. 2017
 

Vinir alþýðunnar

 

.

 

Skráð af Menningar-Staður

 

 

Þau 10 sem heiðruð voru af Hrútavinafélaginu Örvari á Bryggjuhátðiðinni sumarið 2009.

Ljósm.: Magnús Hlynur Hreiðarsson.


„Þegar Hrútavinir heiðra þá er heiðrað“

 

Hrútavinafélagið Örvar á Suðurlandi hefur heiðrað mann og annan frá því félagið var stofnað að Tóftum í Stokkseyrarhreppi hinum forna á Hrútasýningu haustið 1999.

 

Hrútavinafélagið  heiðraði tíu Stokkseyringa á tíu ár afmæli félagsins árið 2009 og  var heiðrunin á Bryggjuhátíðinni  um sumarið. Heiðrað var fyrir ýmis góð störf í Stokkseyrarsamfélaginu síðustu ár og áratug.

Þau eru talið frá vinstri á mynd:

Kristrún Ósk Kalmannsdóttir, húsmóðir, hagleikskona og umboðsmaður Morgunblaðsins, nú látin,

Margrét S. Frímannsdóttir f.v.  forstöðumaður á Litla-Hrauni, f.v. oddviti og alþingismaður,

Guðrún Kristmannsdóttir, húsmóðir og fiskverkakona í rúma hálfa öld,

Ragnhildur Jónsdóttir, húsmóðir og meðhjálpari í Stokkseyrarkirkju,

Grétar Zópaníasson, f.v. starfsmaður Árborgar og síðasti sveitarstjóri á Stokkseyri,

Kristján Friðbergsson f.v. forstöðumaður á Kumbaravogi, nú látinn,

Sigríður Kolbrún Guðjónsdóttir, f.v. hjúkrunarforstjóri á Kumbaravogi,

Helga Jónasdóttir, húsmóðir og starfskona við barnaskólann á Stokkseyri í rúm 30 ár,

Theódór Guðjónsson f.v. skólastjóri barnaskólans á Stokkseyri um árabil,

og séra Úlfar Guðmundsson f.v. sóknarprestur á Stokkseyri og Eyrarbakka í áratugi.

Á þessari heiðrun sést berlega hversu yfirsýn Orðunefndar Hrútavinafélagsins er margþætt á hið samfélagslega mikilvægi starfa.

 

Ljósm.: Magnús Hlynur Hreiðarsson.


Skráð af Menningar-Staður

 

Páll Magnússon.

 

Páll studdi ekki ráðherraskipanina
 

Páll Magnússon, oddviti Sjálfstæðisflokksins í Suðurkjördæmi, studdi ekki þá ráðherraskipan sem Bjarni Benediktsson, formaður flokksins, gerði tillögu um og samþykkt var í gærkvöldi.

 

"Á þingflokksfundi í gærkvöldi sagðist ég því miður ekki geta stutt þá ráðherraskipan sem formaður flokksins gerði tillögu um. Fyrir því væru tvær ástæður: Í fyrsta lagi gengi þessi skipan í veigamiklum atriðum gegn því lýðræðislega umboði sem þingmenn Sjálfstæðisflokksins hefðu áunnið sér í prófkjörum og síðan kosningum í haust. Í öðru lagi fæli hún í sér lítilsvirðingu gagnvart Suðurkjördæmi þar sem Sjálfstæðisflokkurinn vann sinn stærsta sigur í kosningunum," segir Páll á Facebooksíðu sinni.

 

Páll bætir því við að þetta hafi auðvitað ekkert með þá einstaklinga að gera sem völdust til ráðherraembætta. Þau séu öll hið vænsta fólk og hann hafi óskað þeim hjartanlega til hamingju.

 

"Vegna fjölda fyrirspurna og athugasemda sem hafa dunið á mér síðasta hálfa sólarhringinn finnst mér skylda mín að upplýsa stuðningsmenn Sjálfstæðisflokksins í Suðurkjördæmi um [þetta]," segir Páll ennfremur.

 

Af www.sunnlenska.is


Slráð af Menningar-Staður

 

 

 

Ráðherrarnir í nýrri ríkisstjórn Íslands
 

Morgunblaðið og Fréttablaðið

 

Skráð af Menningar-Staður