Ljósmyndabókin Fornar hafnir komin út

 

Út er komin bókin Fornar hafnir – útver í aldanna rás eftir Karl Jeppesen. Í bókinni er að finna ljósmyndir og frásagnir af 160 verstöðvum á Íslandi. Ferðalagið hefst á Horni og fer síðan hringferð allt í kringum landið. Áningarstaðirnir eiga það allir sameiginlegt að héðan réru forfeður okkar í landinu til fiskjar.

 

Allvíða má greina búðir sem hafa að hluta sokkið í landið, horfið í gras eða sand. Annars staðar hefur nútíminn ruðst yfir hinar fornu minjar með landfyllingum og mannvirkjum. En jafnt er landslag staðanna og útsýn þaðan til menja um hina hörðu lífsbaráttu og mannlíf liðinna alda.

 

Bókin er liðlega 300 síður í stóru broti og hefur að geyma 550 litmyndir. Höfundurinn Karl Jeppesen á að baki farsælan feril sem kennari, dagskrárgerðarmaður, ljósmyndari og kvikmyndagerðarmaður.

 

 

Skráð af Menningar-Staður

 

 

Samband sunnlenskra kvenna 90 ára á þessu ári

 

Samband sunnlenskra kvenna var stofnað í Þjórsártúni 30. september árið 1928 og fagnar því 90 ára afmælisári sínu á þessu ári.

 

Á formannafundi SSK í nóvember sl. kom fram tillaga frá Margréti Tryggvadóttur formanni Kvenfélagsins Einingar á Hvolsvelli um að kvenfélögin í SSK skrifuðu á afmælisárinu, stutta pistla í Dagskrána [og á dfs.is] um það fjölbreytta starf sem fram fer í félögunum. Kvenfélögin í SSK eru 25 með rúmlega 900 félaga og nær sambandssvæðið yfir Árnes- og Rangárvallasýslu.

 

SSK mun minnast 90 ára afmælisins á ýmsan hátt m.a. verður farin ferð til Hollands í byrjun maí til fundar við hollenskar kvenfélagskonur sem hafa komið í tvígang hingað í heimsókn, einnig verður samkoma í haust, á afmælisdaginn.

 

Fyrsti pistillinn leit dagsins ljós í Dagskránni sem kom út í þessari viku og er hann frá fjölmennasta kvenfélaginu á svæðinu Kvenfélagi Selfoss.

 

Elinborg Sigurðardóttir formaður SSK

 

 

Skráð af Menningar-Staður

 

 

90 ár frá stofnun Slysavarnafélags Íslands

 

90 ár eru í dag, mánudaginn 29. janúar 2018,  frá stofnun Slysavarnafélags Íslands en stofnun þess markaði upphaf skipulagðs björgunar- og slysavarnarstarfs á Íslandi.

 

Í tilefni af þeim áfanga verður haldin veisla hjá öllum einingum félagsins á afmælisdaginn 29. janúar.

 

Við hjá Björgunarsveitinni Björg Eyrarbakka munum að sjálfsögðu taka þátt í hátíðarhöldunum og bjóðum ykkur í opið hús til okkar á Búðarstíg 21 mánudaginn 29. janúar.

 

Húsið opnar kl. 20 og verður boðið uppá kaffi og kökur í boði Slysavarnarfélagsins Landsbjargar.

 

Kl. 21 munum við skjóta á loft hvítu svifblysi ásamt öllum einingum landsins.

 

Vonumst til að sjá sem flesta!

 

Skráð af Menningar-Staður.

 

Mæðgurnar Drífa og Unnur voru orðnar langþreyttar á himinhárri húsaleigu á höfuðborgarsvæðinu en leika nú við hvern sinn fingur á Eyrarbakka þar sem þær keyptu sér íbúð saman.

 

Hófu nýtt líf á Eyrarbakka
 

Ánægðar með lífið á Eyrarbakka

Þrjár kynslóðir kvenna, amma, mamma og dóttir, voru orðnar þreyttar á himinhárri leigu á höfuðborgarsvæðinu og ákváðu að flytja út á land, þrátt fyrir að sumum hafi þótt sú hugmynd afleit í fyrstu. Mæðgurnar Drífa og Unnur rækta nú kartöflur og jarðarber á sumrin, fæða fugla bæjarins á veturna og skipta milli sín verkum á heimilinu. Unnur Ósk Kristjónsdóttir, Drífa Pálín Geirs og Svanhildur Pálín eru glaðar í bragði enda í öruggu húsaskjóli á vinalegum stað eftir barning á leigumarkaði á höfuðborgarsvæðinu.

 

Í litlu húsi á Eyrarbakka hafa þrjár kynslóðir kvenna, ásamt smáhundinum Tinu Turner, hreiðrað um sig. Amma, mamma og dóttir rækta þar kartöflur og jarðarber á sumrin og fæða fugla bæjarins yfir vetrarmánuðina. Mæðgurnar Drífa og Unnur voru orðnar langþreyttar á himinhárri leigu á höfuðborgarsvæðinu og fóru einn vetrardaginn fyrir rúmu ári að skoða möguleikann á því að fjárfesta í fasteign saman. Fyrir röð tilviljana fóru þær að skoða fasteignir á Suðurlandi sem Drífu fannst í fyrstu fáránleg hugmynd en hún er nú alsæl í litla bænum sem hefur tekið þeim opnum örmum.

„Ég segi örugglega tvisvar eða þrisvar í viku: Mamma trúir þú því að við búum hérna? Ég er alveg enn þá hérna,“ tjáir gagnasérfræðingurinn Drífa Pálín Geirs blaðamanni. Fyrir rúmu ári voru Drífa og sex ára dóttir hennar Svanhildur Pálín við það að missa tveggja herbergja leiguíbúðina sem þær bjuggu í en hún átti að fara á sölu. Greiðslubyrði Drífu var þar hátt í 200 þúsund á mánuði en leigan var 170 þúsund. Á sama tíma var móðir Drífu, Unnur Ósk Kristjónsdóttir, nýlega fráskilin og bjó í stofunni hjá þeim mæðgum. „Svo það stóð ljósast við að við myndum leita að einhverju saman, en þá hefðum við þurft að fara upp í leigu upp á 300 þúsund á mánuði sem er algjör sturlun,“ segir Drífa. „Svo fór Drífa í Twitter-saumaklúbb,“segir Unnur móðir hennar meðan hún grandskoðar rabarbaraböku sem Drífa bakaði eftir uppskrift móður sinnar með rabarbara úr garðinum.

Varð að flýja streituna í borginni

Drífa er í saumaklúbbi með konum sem kynntust á samfélagsmiðlinum Twitter. Í einum saumaklúbbnum stakk vinkona hennar upp á því að þær mæðgur myndu skoða hús á Eyrarbakka. „Ég var alveg: Hver býr á Eyrarbakka?“ segir Drífa og skellihlær. „Alveg þessi hroki. Svo kom ég heim og fannst þetta alveg fáránleg hugmynd og sagði þetta við Mömmu.“ Unni fannst þetta hins vegar ekki jafn fráleit hugmynd og dótturinni og náði að sannfæra Drífu um að kíkja í það minnsta á fasteignavefinn með sér. Nú er komið ár síðan þær mæðgur flúðu leigumarkaðinn í höfuðborginni yfir í kyrrð og öryggi smábæjarins og þær eru yfir sig ánægðar með ákvörðunina. Greiðslumatið flækti þó málin töluvert vegna veikinda sem Drífa hefur þurft að takast á við.

„Þetta var svolítið maus og vesen. Ég er með sjaldgæfan sjúkdóm í heiladingli svo ég þjáist oft af ofnæmi og veikindum og verð lengi veik. Ég þarf þá að passa mikið upp á streitu því ég framleiði ekki hormón sem vinna á móti streitunni. Ég var í stöðugu streituumhverfi og þar af leiðandi voru tekjurnar mínar ekki stöðugar og það var erfitt að fá greiðslumat,“ segir Drífa alvarleg en bætir svo við kát: „En það hafðist.“

 

Einangrun í margmenninu

Eftir flutningana gerðust þær mægður svo meðlimir í nær öllum mögulegum hópum á Eyrarbakka.Í öllu frá skógræktarfélagi þorpsins til kvenfélagsins hafa þær Drífa og Unnur látið til sín taka. Unnur fer líka á prjónakvöld einu sinni í viku með eldri borgurum bæjarins. „Það er ofsalega góður andi hérna og okkur hefur verið tekið svo vel. Ég hef aldrei átt öflugra félagslíf en síðan ég flutti hingað,“ segir Drífa. Það sé frekar að fólk einangrist á höfuðborgarsvæðinu.

„Þar er svo mikið af fólki og svo auðvelt að vera einn; að fara inn í sína íbúð og vera bara við sitt, hérna þarftu á nágrönnunum að halda varðandi vissa hluti og færð þessi tengsl, ef þú kærir þig um.“ Drífa verði sér lítið fyrir síðasta sumar og stóð fyrir kvennahlaupinu í þorpinu, þá nýflutt þangað.

„Þá vantaði einhvern og Drífa er náttúrulega svona „ég skal, já, ég er til“ og svo er hún komin með allt of mikið af verkefnum,“ segir Unnur sem þekkir greinilega sína konu vel. En er ekki erfitt fyrir fullorðnar mæðgur að eiga og reka heimili saman? „Þetta bara gengur upp, fólki sem þekkir okkur finnst þetta ekkert skrítið, við höfum alltaf náð vel saman og verið miklar vinkonur. Það kom fólki í rauninni ekkert á óvart að við skyldum enda í svona nábúð.“

Sérherbergi ef þolinmæðin þrýtur

Áður en þær mæðgur fjárfestu í íbúðinni höfðu þær búið saman í tvo mánuði þar sem Unnur svaf í stofunni. „Við hugsuðum eiginlega að ef við gætum það gætum við allt. Þolinmæðin var reyndar á þrotum þá en þetta hefur gengið alveg rosalega vel hérna, hér erum við líka með okkar eigin herbergi,“ segir Drífa kímin. Þær mæðgur eru með verkaskiptingu á heimilinu sem gengur bara ágætlega. Þar sér Unnur helst um þvottinn en garðurinn er að sögn Drífu hennar yfirráðasvæði.„Mamma sagði strax að hún ætlaði ekki nálægt þessum garði, en svo þegar hún er byrjuð þá er erfitt að ná henni inn. Hér tökum við þessu samt ekki svo alvarlega, við erum ekkert að stressa okkur á þessum hlutum.“ Drífa segir sambúðina þó ekki heldur vera svo ólíka því þegar þær ráku sitt heimilið hvor á höfuðborgarsvæðinu. En vegna veikinda Drífu hefur hún þurft töluverða aðstoð. Þetta sé í rauninni ekki svo ólíkt því.

Svanhildur litla græðir líka á því að búa með móður sinni og ömmu.Mæðgurnar eiga líka ýmis sameiginleg áhugamál.„Við erum handavinnuóðar, mæðgurnar, varstu búin að segja henni það?“ spyr Unnur dóttur sína og hlær. Í bjartri stofu heimilisins má því finna ótal heimaprjónuð teppi og hekluð sjöl ásamt aragrúa pottaplantna. „Við prjónum, heklum og saumum, ég á líka mynd sem hangir inni á Alþingi – svona andspyrnuútsaum,“segir Drífa sem gaf Andrési Inga, þingmanni Vinstri grænna, útsaumaða mynd þegar hann komst á þing fyrir rúmu ári.

 

Skólabíll og bréfaskriftir í bæinn

„Dóttir mín var búin að flytja fjórum sinnum,“ segir Drífa en dóttir hennar Svanhildur Pálín verður sjö ára síðar á þessu ári. Hún byrjaði í fyrsta bekk síðasta haust og er í litlum bekk með fjórtán börnum. Að sögn Drífu byrjuðu í fyrsta skipti í lengri tíma fleiri börn í skólanum í haust en hættu.

„Hún hefur aldrei átt sitt eigið herbergi og aldrei búið við þetta öryggi,“ segir Drífa sem telur Svanhildi hafa skynjað þá stöðugu streitu sem fylgir því að vera í ótryggu húsnæði á leigumarkaði. „Krakkar finna alltaf fyrir streitu og nú veit hún að við erum ekki að fara neitt. Þetta er alltaf punkturinn sem er heim. Það er gott fyrir krakka að fá þessa jarð-tengingu.“

Lífið á Eyrarbakka er að vissu leyti frábrugðið því sem gengur og gerist á höfuðborgarsvæðinu. Svanhildur tekur til að mynda skólabíl í skólann flesta daga vikunnar. Að sögn Drífu voru þetta svolítil viðbrigði fyrir erfingjann að flytja en þá skipti mestu
 

„Mér fannst smæðin á skólanum líka mjög heillandi,“ segir Drífa sem var farin að hafa töluverðar áhyggjur af þessum stöðugu flutningum þeirra mæðgna. „Þú vilt vera í skólahverfinu þínu og eignast vini en hvernig átt þú að geta gert það ef þú ert alltaf að flytja?“ Rétt fyrir klukkan tvö fer Unnur amma út á horn að sækja Svanhildi litlu sem kemur þá heim með skólabílnum. Inn kemur sú stutta eins og Stormsveipur. „Ég gleymdi húfunni og vettlingunum í rútunni,“ tjáir hún móður sinni áköf. Svanhildur heldur þó enn sambandi við vinina í Hafnarfirði og fer þangað aðra hverja helgi til pabba síns. Hún skrifar líka vinunum í borginni reglulega sendibréf og heldur þannig í vinahópinn.
 

Unnur Ósk Kristjónsdóttir, Drífa Pálín Geirs og Svanhildur Pálín eru glaðar í bragði enda í öruggu húsaskjóli á vinalegum stað eftir barning á leigumarkaði á höfuðborgarsvæðinu.

 

Fréttablaðið laugardaginn 27. janúar 2018.


Skráð af Menningar-Staður

 

 

 

 

Eyþór Arnalds. Ljósm.: Björn Ingi Bjarnason.

 

Eyþór sigraði með yfirburðum

 

Talningu atkvæða í leiðtogaprófkjöri Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík er lokið.

Samtals greiddu 3.885 flokksfélagar atkvæði.

 

Eyþór Arnalds vann afgerandi sigur, 2.320  eða 59.7% greiddu honum atkvæði sitt.

Áslaug María Friðriksdóttir varð í öðru sæti með 788 atkvæði,

Kjartan Magnússon endaði í þriðja sæti með 460 atkvæði,

þá kom Vilhjálmur Bjarnason í fjórða sætinu með 193 atkvæðinu

og Viðar Guðjohnsen rak lestina, með 65 atkvæði.

 

Auðir seðlar og ógildir voru 59.

Af RUV

Skráð af Menningar-Staður

 

 

Starfslokateiti á Litla-Hrauni

 

 

Yfirstjórn Litla-Hrauns bauð fimmtudaginn  28. desember 2017  til kaffistundar með kræsingum til heiðurs fangavörðunum Guðjóni Stefánssyni og Haraldi Arngrímssyni. Þeir létu af störfum fyrr á árinu vegna aldurs. Guðjón hóf störf á Litla-Hrauni árið 1979 og Haraldur árið 1994.

 

Halldór Valur Pálsson, forstöðumaður Litla-Hrauns, stýrði samkomunni og ávarpaði Guðjón og Harald og þakkaði þeim farsæl störf á starfstímanum. Í lokin færði hann þeim gjöf frá Litla-Hrauni sem þakklætisvott.

 

Síðan kallaði Halldór Valur til Björn Inga Bjarnason hjá Ljóðasetri Litla-Hrauns sem flutti meðfylgjandi ljóð og skýrði tilurð þess:

 

Áratugi áttuð hér

eftirsjá í köppum.

Farsæld ykkar fögnum vér

fyrir þeim nú klöppum.

 

Björn Ingi Bjarnason og Ingvar Magnússon færðu strafslokastundina til myndar.

 

.      Úr blaðinu -Suður- fimmtudaginn 25. janúar 2018. Skráð af Menningar-Staður

 

 

Að vera í takt við tímann og umhverfið

 

Það er okkur holt að taka í huganum skref aftur á bak, horfa á samfélagið og velta fyrir okkur hvað er og hvert við viljum fara.

 

Suðurland er ólíkt Suðurnesjum, Eyrarbakki er ólíkur Selfossi, uppsveitir Árnessýslu eru ólíkar Ölfusinu. Við eyðum því miður of oft miklum tíma, peningum og sköpum ágreining þegar við hættum að virða sérkenni staða.

 

Suðurland og Suðurnes eru ólík svæði og eiga fátt annað sameiginlegt en að hafa sömu þingmennina. Væri það hagur beggja ef kjördæmaskipan væri breytt, þannig að Suðurland og Suðurnes væru á ný sitt hvort kjördæmið?

 

Á síðasta ári fluttu um 1.000 manns í Árborg og ekki er ástæða til að ætla annað en að á næstu árum haldi áfram að fjölga og enn meira þegar búið verður að sameina sýsluna í eitt sveitarfélag. Það virðast í grunninn tveir hópar fólks sem eru að flytja í Árborg. Það er ungt fólk sem á oftar en ekki erfitt með að komast inn á fasteignamarkaðinn á höfuðborgarsvæðinu. Býr í Árborg en sækir vinnu á höfuðborgarsvæðið. Hinn hópurinn er eldra fólk í kringum lífeyrisaldur, sem losar eign á höfuðborgarsvæðinu, sækir þannig fé og kaupir minna húsnæði í Árborg. Höfuðstaður okkar Árnesinga er að breytast hratt. Flugvöllur sem var langt frá byggð fyrir aðeins nokkrum árum er í dag í jaðri byggðar og áfram vex byggðin og færist nær og nær þorpunum við ströndina. Þjónustuhlutverk Selfoss gagnvart íbúum uppsveita, ferðamönnum og stjórnsýslu minni sveitarfélaga eykst með hverju árinu.

 

Erum við að skipuleggja almenningssamgöngur m.t.t. þessara breytinga, er skipulag hins umdeilda miðbæjar á Selfossi að mæta þessum breytingum, er væntanleg staðsetning á nýrri brú heppileg m.t.t. sameinaðs sveitarfélags Árnessýslu? Erum við að styðja nægjanlega vel við framhalds- og iðnmenntun hjá okkar þannig að skólarnir eigi auðveldar með að koma fram með ný tækifæri og spennandi ögranir fyrir unga fólkið okkar? Háskólanám er að breytast, hvað ætlum við að gera til að nýta þau tækifæri sem bjóðast og ef tækifærin bjóðast ekki, ætlum við þá að fara og sækja þau?

Hvernig verjum við og verndum Suðurland sem áfangastað fyrir þá ferðamenn sem munu koma til landsins eftir 15 ár? Að óbreyttu verður búið að „yfirkeyra“ Árnessýslu sem áfangastað. Meira af þeim tekjum sem verða til vegna ferðamanna sem fara um Árnessýslu þurfa að renna til nærsamfélagsins. Fé þarf að renna til uppbyggingar, til nýsköpunar, til að vernda náttúruna og gera hana aðgengilega eins og við á. Allt of mikið af þeim aðilum sem „selja perlur“ Suðurlands eru aðilar sem ekki tengjast eða eiga hagsmuni á Suðurlandi aðra en þá að sækja þangað tekjur og færa sig svo þegar eitthvað annað gefur betur. Þessu þarf að breyta.

 

Er ósamstaða um sameingu sveitarfélaga í Árnessýslu að draga úr tækifærum okkur til að nýta styrkleika hvers svæðis? Í Þorlákshöfn hefur verið byggð upp öflug höfn og þar er iðnaðartengd starfsemi í meira mæli en í öðrum sveitarfélögum í Árnessýslu. Þegar komið er til bæjarstjórnar Árborgar og boðið upp á 50 störf í litlu þorpi við ströndina við vinnu við iðnað þar sem þarf sand og framleiða á fyrir erlendan markað að þá eiga menn erfitt með að segja nei takk. Í sameinuðu sveitarfélagi þar sem Árborg og Ölfus væru eitt, væri sagt okkar besta iðnaðarsvæði er í Þorlákshöfn þar er nóg af sandi og útflutningshöfn. Eyrarbakki er öðruvísi staður, þar er verið að styðja við þorp sem byggir á menningu, sögu og náttúru. Þar er verið að styðja við einstaka götumynd, þar er verkefnið „Verndarsvæði í byggð“. Fjaran og sandarnir eru nýttir til útivistar auk þess sem þar er verið að bjóða upp á útreiðatúra í einstakri náttúru. Bæjarstjórn gæti sagt nei, ekki þar vegna þess að það á ekki við og boðið valkost sem er betur við hæfi. Sá staður er Þorlákshöfn, en í dag er það annað sveitarfélag og þess vegna er sá valkostur ekki nefndur.

 

Þó að mál dagsins í dag séu aðkallandi, mörg og kjörtímabilið aðeins fjögur ár, þá þurfum við að taka skref út úr hringiðu dagsins og gægjast inn í framtíðina. Samfélag okkar hefur líklega aldrei breyst jafn hratt og mikið og það er að gera þessi árin. Við getum eyðilagt og skemmt nátturuna og umhverfi okkar hraðar og meira en áður, en við getum einnig forðast mistök fyrri ára og nýtt þekkingu okkar og innsæi til ótrúlegra verka. Ábyrgðin á framtíðinni er ekki sveitarstjórna- og alþingismanna, ábyrgðin er okkar allra og við þurfum að vera skynsöm.

 

Guðmundur Ármann Pétursson.

 

Guðmundur Ármann Pétursson, sveitarstjórnarmaður. Skráð af Menningar-Staður

 

Guðmundur Ármann Pétursson.

 

Nýhættur Sólheimastjóri í sjóböð á Eyrarbakka

 

Guðmundur Ármann Pétursson, fyrrverandi framkvæmdastjóri Sólheima, hefur fengið vilyrði frá bæjarráði Árborgar fyrir landi við höfnina á Eyrarbakka og í fjörunni vestan hennar þar sem hann ætlar að koma upp baðhúsi með sjóböðum. Þá hyggst hann reka þar ferðamannagistingu í smáhýsum og setja upp sýningu um leyndardóma fjörunnar og örnefni við Eyrarbakka í fræðsluhúsi á bryggjunni.

Guðmundur Ármann sótti um landið í nafni félags síns, 1765 ehf., sem hann stofnaði með konu sinni í nóvember, og kom á fund bæjarráðs á fimmtudag til að kynna hugmyndina. Í kjölfarið samþykkti bæjarráðið að veita honum vilyrði fyrir landinu til sex mánaða. Í erindi sem hann sendi bænum fyrir viku kemur fram að í baðhúsinu skuli vera sjóböð innan- og utandyra og veitingastaður. Þar segir einnig að á fræðslusýningunni um örnefni verði sérstaklega horft til heimilda í bókinni Örnefni í Eyrarbakkahrepp eftir Guðmund Þórarinsson.

 

Guðmundur Ármann Pétursson er 48 ára og lét í sumar af störfum sem framkvæmdastjóri Sólheima í Grímsnesi eftir 29 ára starf á staðnum. Hann býr að Hrísbrú í Grímsnes- og Grafningshreppi og situr þar í sveitarstjórn sem fulltrúi K-lista óháðra kjósenda.

Nafn félagsins, 1765 ehf., vísar að líkindum til ársins 1765, þegar danskir kaupmenn reistu sér íbúðarhús á Eyrarbakka í kjölfar þess að erlendir kaupmenn fengu leyfi til fastrar búseti á Íslandi allt árið. Tíu dönsk kataloghús voru flutt inn og byggð hér og þar um landið, en einungis tvö standa enn eftir: Faktorshúsið í Neðstakaupstað á Ísafirði og Húsið á Eyrarbakka.


Ruv.


Skráð af Menningar-Staður

 

Hegn­ing­ar­húsið við Skóla­vörðustíg.

 

26. janú­ar 1875 - Hegningarhúsið  

 

Hegn­ing­ar­húsið við Skóla­vörðustíg í Reykja­vík var tekið í notk­un þann 26. janúar 1875.

 

Fyrsti fang­inn var 22 ára. Hann hafði fengið sex­tán mánaða dóm fyr­ir þjófnað og til­raun til inn­brots.

 

Notk­un þess var hætt árið 2016.


Morgunblaðið.



Sráð af Menningar-Staður

 

Fangelsið að Litla-Hrauni. Ljósm.: Björn Ingi Bjarnason.

 

Alvarleg líkamsárás á Litla-Hrauni

 

Ráðist var á 18 ára gamlan fanga í fangelsinu á Litla-Hrauni í gær, þriðjudaginn 22. janúar 2017, fleiri en einn áttu aðild að árásinni og var fanginn fluttur á sjúkrahús í kjölfarið.

 

Vísir greindi fyrst frá málinu.

 

Í samtali við mbl.is segir Elís Kjartansson, rannsóknarlögreglumaður á Selfossi, að árásin sé litin alvarlegum augum, enda hafi hún verið gróf og alvarleg. Árásin átti sér stað í íþróttahúsinu á Litla-Hrauni.

 

Enginn hefur verið yfirheyrður vegna árásarinnar en rannsókn málsins er í fullum gangi.

Af www.sunnlenska.is


Skráð af Menningar-Staður