Togarinn Loch Morar.

83 ár frá strandi Loch Morar

Seint í kvöld, 30. mars 2020, eru 83 ár frá því skoski togarinn Loch Morar strandaði í brimgarðinum milli Eyrarbakka og Stokkseyrar, um það bil 500 faðma frá skerjagarðinum út undan Gamla Hrauni, á stað sem kallast Framnesrif eða Hraunstangar.

Á togaranum vor 12 menn og fórust allir. Lík 6 þeirra fundust í fjörum við Eyrarbakka næstu vikur og mánuði og voru jarðsett í Eyrarbakkakirkjugarði.

Loch Morar lagði úr höfn í Aberdeen 22. mars 1937 áleiðis til Íslandsmiða undir stjórn Walter Edward Barber sem var reyndur og dugandi skipstjóri. En hvað varð til þess að skipið strandaði í brimgarðinum á Eyrarbakka verður víst aldrei vitað.

 

Í hádeginu þann 29. mars 2017 þegar 80 ár voru frá strandi togarans, komu um 30 menn héðan úr Flóanum saman á Menningar-Stað á Eyrarbakka til minningar-máltíðar um skipverjana 12 á Loch Morar og var á borðum siginn fiskur sem veiddur var af Mána ÁR frá Eyrarbakka verkaður var við Félagsheimilið Stað á Eyrarbakka.

Kristján Runólfsson orti:

Aldrei hef ég auðan disk,
ýmsar krásir fæ að smakka,
senn ég fer í siginn fisk,
hjá Siggeiri á Eyrarbakka.

Jafnframt heiðruðum viðstaddir minningu þeirra Gunnars Olsen og Jóns Hákons Magnússonar sem báðir hafa látist nú á síðustu misserum.

Siggeir Ingólfsson og Reynir Jóhannsson lýstu því yfir að þeir mundu taka við merki þeirra Gunnars Olsen og Jóns Hákons Magnússonar og sjá um viðhald krossana á leiðum skipverjanna af Loch Morar í Eyrarbakkakirkjugarði.

Vestfirska forlagið á Þingeyri lagði til bækur í bókalottó eins og það gerir gjarnan á samkomum Vina alþýðunnar sem stóðu fyrir þessari minningarstund árið 2017.

Menningar-Staður færði til myndar.

Myndaalbúm með 37 myndum er á Menningar-Stað.

Smella á þessa slóð: http://menningarstadur.123.is/photoalbums/282426/

Skráð af Menningar-Bakki.

Ein kind á dag kemur skapi í lag

Hann vill gleðja fólk á tímum samkomubanns þegar honum er meinað að messa í Hruna, og setur inn dag hvern færslu á fésbók með mynd af einni kind og sögu með. Séra Óskar segir kindur hafa sterka persónuleika.

"Daginn sem samkomubannið var sett á og mér meinað að messa í bili, þá datt mér í hug að ég gæti dundað mér við það þegar ég fer til daglegra gegninga að horfa yfir kindahópinn minn og velja eina kind hvern dag til að taka mynd af og segja frá á Fésbókarsíðu minni. Sauðkindin hélt jú lífi í þjóðinni og gerir enn, þær hafa bjargað ófáum dögum hjá mér kindurnar mínar. Það kitlar hégómagirndina þegar maður sér að það eru einhverjir sem hafa gaman af þessu og þá færist maður í aukana,“ segir Óskar Hafsteinn Óskarsson, prestur í Hruna í Hrunamannahreppi, en færslur hans á fésbók um kindur hafa vakið mikla lukku á tímum samkomubanns. 

„Mér finnst þetta mjög skemmtilegt og ég ætla að halda þetta út í þrjátíu daga. Í þessum færslum segi ég meðal annars frá skapgerðareinkennum kindanna og samskiptum mínum við þær. Til dæmis frá glímu sem varð til þess að við lentum bæði úti í skurði, ég og hún Kelda mín. Ótal sögur eru í raun til í kringum hverja kind, í gær sagði ég frá því hvernig slysaskot varð kind til lífs. Hún heitir Sniðug og var sett á sem smálamb og átti að fara í sláturhús næsta haust, en hún sá við mér og var búin að komast í hrút án þess að ég yrði þess var. Þetta hefur reynst hin ágætasta kind og slysaskotið með hrútnum varð hennar gæfa. Náttúran fer sínar eigin leiðir og sýnir að við mannfólkið stjórnum ekki öllu,“ segir Óskar og bætir við að hann eigi töluvert inni af sögum sem tengist samskiptum hans við nágranna hans í tengslum við kindur.

„Ég hef til dæmis átt feiknalega skemmtileg samskipti við Eirík nágranna minn og vin hér í Ási um fé. Hann hefur kennt mér margt.“

Oft má sjá svip af fólki

Óskar tók við 40 kindum af Eiríki forvera sínum í Hruna þegar hann flutti þangað fyrir rúmum fimm árum ásamt Unu konu sinni og þremur börnum.

„Okkur hefur þótt þetta svo skemmtilegt að við höfum fjölgað kindunum með hverju árinu og nú eru þær orðnar 110. Una er alin upp við lítils háttar fjárbúskap en ég hafði aldrei komið nálægt þessu fyrr. Ég hef alltaf haft gaman af skepnum og var í sveit sem strákur í Mýrdalnum en þar voru aðeins kýr. Þetta var alveg ný upplifun fyrir mig og ég kann afskaplega vel við kindurnar. Þegar maður er með svona fátt fé er þetta allt fyrir ánægjuna og ég get leyft mér alls konar sérvisku og skemmtilegheit. Á hverju hausti förum við feðgarnir ýmist á Snæfellsnes eða í Öræfin að kaupa hrúta,“ segir Óskar og bætir við að kindur hafi sterka persónuleika og ólíka skapgerð.

„Rétt eins og við mannfólkið geta sumar tuðrur aldrei verið til friðs og fara sínar eigin leiðir, en svo eru hinar sem eru ekkert nema tryggðin og gæðin við mann. Oft má líka sjá svipi af mannfólki í kindum, sumar eru nauðalíkar ákveðnum einstaklingum.“ 

Spenntur með nýja hrúta

Óskar segir að kollegar hans, aðrir prestar, undrist stundum hvað hann sé að vesenast í þessum búskap, og spyrji hvort það sé ekki fullt starf að vera prestur.

„Þá svara ég því til að þetta sé sannarlega hluti af því að vera prestur í sveit. Ég hefði ekki kynnst nágrönnum mínum nándar eins vel ef ég hefði ekki verið með fé. Það eru svo margvísleg samskipti sem maður á við fólk í gegnum sauðfé. Ég held ég væri í allt annars konar tengslum við mjög margt fólk hér í sveitinni ef ég væri aðeins í því að messa.“

Nú hallar í sauðburð og Óskar segist eiga von á fyrsta lambi í lok apríl.

„Ég var með nokkra nýja lambhrúta í fengitíðinni og var spenntur að fara af stað. Lambhrútar geta verið seinir í gang ef maður hefur fóðrað þá of vel. Ég bjargaði einni jólapredikun með því að segja frá hrútnum sem gagnaðist ekki kindunum þegar ég sleppti honum í þær. Ég hafði hlakkað mikið til, keypti hann á Snæfellsnesi. Ég setti hann í svelti í þrjá daga og hleypti honum til að því loknu og þá virkaði allt. Ég gerði það sama við mitt jólaguðspjall, ég svelti mig frá því í nokkra daga, því mér fannst ég alltaf vera að segja það sama öll jól. Þetta svelti mitt virkaði,“ segir Óskar, sem ætlar að halda ótrauður áfram með daglegar kindafærslur á fésbók. „Maður verður líka að passa sig að þetta vatnist ekki út. Þetta er á meðan það er, við þurfum að gleðja okkur á þessum erfiðu tímum.“ 

Kristín Heiða Kristinsdóttir

khk@mbl.is

Morgunblaðið fimmtudagurinn 26. mars 2020
 

------------------------------------------------------------------

Kirkjuráð Hrútavinafélagsins Örvars á Suðurlandi var við fjölmenna Brynjúlfsmessu hjá séra Óskari Hafsteini Óskarssyni í Stóra-Núpskirkju sunnudaginn 23. febrúar 2020.

Nokkrar myndir en fleiri koma síðar:

 

. . . . . . . . . . . . . .

Embættisfólk Stóra-Núpskirkju eftir Brynjúlfsmessu 23. febrúar 2020.

F.v.: Ámundi Kristjánsson, Minna-Núpi, gjaldkeri sóknarnefndar, 

Árdís Jónsdóttir Eystra-Geldingaholti, ritari sóknarnefndar,

Kristjana Heyden Gestsdóttir, Hraunteigi, formaður sóknarnefndar,

Þorbjörg Jóhannsdóttir, Stóra-Núpi, kórstjóri og orgelleikari,  

séra  Óskar Hafsteinn Óskarsson, sóknarprestur í  Hrunaprestakalli, 

Oddur Guðni Bjarnason, Stöðulfelli, hringjari

og Hannes Sigurðsson, Hrauni í Ölfusi og félagi í Kirkjuráði

Hrútavinafélagsins Örvars.
 

Ljósm.: Björn Ingi Bjarnason.



Skráð af Menningar-Bakki.

Þórhallur Vilmundarson (1924 - 2013)

Merkir Íslendingar - Þórhallur Vilmundarson

Þórhallur Vilmundarson fæddist á Ísafirði 29. mars 1924. Foreldrar hans voru hjónin Kristín Ólafsdóttir læknir, f. 1889, d. 1971, og Vilmundur Jónsson landlæknir, f. 1889, d. 1972.
 

Þórhallur lauk stúdentsprófi frá Menntaskólanum í Reykjavík árið 1941 og cand. mag.-prófi í íslenzkum fræðum frá Háskóla Íslands árið 1950 og stundaði nám við háskólana í Ósló og Kaupmannahöfn 1950-1951.
 

Þórhallur var kennari við Menntaskólann í Reykjavík árin 1951-1960. Hann kenndi íslenzka bókmenntasögu við heimspekideild Háskóla Íslands 1960-1961, var skipaður prófessor í sögu Íslands árið 1961 og var forseti heimspekideildar árin 1969-1971. Þórhallur var forstöðumaður Örnefnastofnunar frá stofnun hennar árið 1969 til 1998 og formaður örnefnanefndar. Hann átti sæti í nýyrðanefnd 1961-1964 og Íslenzkri málnefnd 1964-2001.
 

Eftir Þórhall liggja ýmis sagnfræðileg ritverk og útgáfur. Hann fékkst þó einkum við nafnfræði síðustu áratugina, gaf út Grímni, rit um nafnfræði, 1980-1996 og birti margar greinar um íslenzk örnefni í íslenzkum og erlendum fræðiritum. Þá vöktu fyrirlestrar Þórhalls um náttúrunöfn, dýrlingaörnefni og önnur kirkjuleg örnefni, sem hann hélt við HÍ á árabilinu 1966-1995, mikla athygli. Náttúrunafnakenningin svonefnda snýst um að mannanöfn séu lesin út úr örnefnum en ekki öfugt; örnefnin séu ekki endilega tengd mannanöfnum eins og Landnáma og aðrar heimildir gefa í skyn. Með tilkomu kenningarinnar vaknaði nýstárleg og gagnleg umræða um uppruna fjölda örnefna.
 

Þórhallur var kvæntur Ragnheiði Torfadóttur, f. 1.5. 1937, fyrrverandi rektor MR. Foreldrar hennar voru Anna Jónsdóttir, f. 1912, d. 1992, og Torfi Hjartarson, tollstjóri og ríkissáttasemjari, f. 1902, d. 1996. Börn Þórhalls og Ragnheiðar: Guðrún, Torfi og Helga.
 

Þórhallur lést 27. nóvember 2013.
 

Skráð af Menningar-Bakki.

Úr jólablaði Ísfirðings í desember 1992. Ingibjörg Einarsdóttir var fædd 9. október 1804, dáin 16. desember 1879 í Kaupmannahöfn.

Kona forsetans - Ingibjörg Einarsdóttir

Guðmundur Ingi Kristjánsson skáld á Kirkjubóli í Bjarnardal í Önundarfirði:
 

Kona forsetans - Ingibjörg Einarsdóttir

Kvæði þetta var ort í júní 1992 fyrir áeggjan eða tilmæli Matthíasar Guðmundssonar vélsmíðameistara á Þingeyri. Það var síðan flutt á Hrafnseyrarhátíð 17. júní s.l. (1992).

Hann fór til Hafnar að finna sér frama og mennt.

Til frægðar og íslenskra stórræða var honum bent.

Hún sat í festum og unnustans elskandi beið,

einlæg og sterk meðan tólf ára biðtími leið.

Þá kom hann aftur og loksins var giftingin gerð.

Gafst henni sambúð og ævilöng Danmerkurferð.

Henni var falið að varðveita hamingju hans,

heimilisfegurð og rausn þessa vinsæla manns.

Hann sat í ljóma og hélt þar sín umræðuþing.

Hún stóð á bak við og verk hennar þögul í kring.

Samræmi hússins bar uppi sinn íslenska þátt,

örugga framsókn og hvatning í sjálfstæðisátt.

Ellin kom til hans og heilsunni hrakaði þá.

Hjúkrun og umsjá í verkahring konunnar lá.

Eftir hann látinn var auðveld hin síðasta ró.

Erindum lokið. Þá gekk hún til hvíldar og dó.

Blaðið Ísfirðingur í mars 1993

 

Skráð af Menningar-Bakki.

Áhugamálin eru félagsmálin
 

Þórður Grétar Árnason byggingameistari – 70 ára

Þórður Grétar Árnason er fæddur 26. mars 1950 í Reykjavík og ólst upp í Reykjavík, Gnúpverjahreppi og á Stokkseyri. Hann var í sveit í tvö sumur, 1963 og 1964, í Miðfirði á bænum Fosskoti. „Þar var húsakosturinn torfbær og voru allir búskaparhætti fornir, allt slegið með orf og ljá. Þá var farið einu sinni á ári í kaupstað til að gera innkaup fyrir árið.“

Þórður gekk í grunnskóla Stokkseyrar en var síðan á sjó frá Stokkseyri þegar hann var 15 og 16 ára. Hann hóf nám í húsasmíði hjá Kaupfélagi Árnesinga (KÁ) haustið 1967 og var í Iðnskólanum á Selfossi. Hann fékk sveinsbréf 1970 og meistarabréf 1973.

Þórður og Vigdís kona hans hófu búskap á Selfossi 1970 og vann Þórður hjá KÁ þar til hann hóf eigin atvinnurekstur 1975. Hann rak einnig bílasölu og söluturn á árunum 1986 og 1987. Þórður hefur sinnt viðhaldsvinnu fyrir Selfosskaupstað sem síðar varð Sveitarfélagið Árborg í yfir 40 ár ásamt annarri vinnu fyrir fyrirtæki og einstaklinga. „Ég hef byggt nokkur hús á Selfossi og flutti hús sem var byggt 1934 frá Austurvegi í Hrísholt og gerði það síðan upp. Ég byggði einnig þrjú einbýlishús í Ólafsvík og skipti um þak á kirkjunni þar, en mestöll vinnan hefur verið viðhaldsvinna fyrir sveitarfélögin hér á Selfossi.“

Þórður var í Leikfélagi Selfoss á árunum 1982 til 1990, gjaldkeri og jafnframt starfandi formaður fyrir Knattspyrnudeild UMF Selfoss 1984 til 1986. Hann var í aðalstjórn UMF Selfoss frá 1986 til 1998, þar af formaður 1996 til 1998. Hann sat í stjórn Héraðssambands Skarphéðins frá 1986 til 1991 og var um tíma framkvæmdastjóri. Hann var í Lionsklúbbi Selfoss um tíma og gekk í Oddfellow-stúkuna Hástein nr. 17 árið 2010 og hefur gegnt ýmsum trúnaðarstörfum þar. Hann hefur setið í sóknarnefnd Selfosskirkju frá 2014.

Þórður er stjórnarmaður í Kirkjuráði Hrútavinafélagsins Örvars en það hefur m.a. það verkefni að heimsækja allar kirkjur á Suðurlandi. „Áhugamál mín eru félagsstörfin fyrst og fremst, ég er ekki í golfi eða neinu slíku.“

Fjölskylda

Eiginkona Þórðar er Vigdís Hjartardóttir, f. 2.3. 1951, húsmóðir og starfsmaður á leikskóla. Foreldrar hennar: Hjónin Hjörtur Leó Jónsson, f. 26.5. 1918, d. 24.4. 2007, hreppstjóri og garðyrkjubóndi á Eyrarbakka, og Sesselja Ásta Erlendsdóttir, f. 28.9. 1921, d. 2.4. 2017, húsfrú og verkakona á Eyrarbakka.

Börn Þórðar og Vigdísar eru:

1) Þórdís Erla Þórðardóttir, f. 15.10. 1970, snyrtifræðingur, búsett á Selfossi. Eiginmaður hennar var Guðjón Ægir Sigurjónsson, f. 4.1. 1971, d. 5.1. 2009. Sambýlismaður Þórdísar er Sigurlaugur Birgir Ólafsson, f. 14.10. 1968, prentsmiður og á hann tvær dætur. Börn Þórdísar og Guðjóns eru a) Hjörtur Leó Guðjónsson, f. 9.10. 1994, nemi í HÍ, en sambýliskona hans er Inga Þórs Yngvadóttir, f. 10.11. 1994, nemi í HÍ; og b) Harpa Hlíf Guðjónsdóttir, f. 4.7. 1997, nemi í HÍ;

2) Árni Leó Þórðarson, f. 7.11. 1973, smiður, búsettur í Reykjavík. Dóttir hans er Vigdís Halla Árnadóttir, f. 17.8. 2003, nemi í Tækniskólanum.

Systkini Þórðar eru:

Hinrik Ingi Árnason, f. 11.11. 1951, smiður, búsettur í Reykjavík;

Sigurður Þórarinn Árnason, f. 8.11. 1952, búsettur í Hveragerði.

Hálfsystkini Þórðar sammæðra eru:

Þórir Steindórsson, f. 10.6. 1955, búsettur í Svíþjóð;

Anna Brynhildur Steindórsdóttir, f. 27.2. 1959, búsett í Reykjavík,

og Steingerður Steindórsdóttir, f. 11.9. 1962, búsett í Reykjavík.

Foreldrar Þórðar:
Ágústa Anna Valdimarsdóttir, f. 19.12. 1931, fyrrverandi verkakona, búsett í Reykjavík, og Árni Theodórsson, f. 19.6. 1927, d. 29.7. 2014, verslunarmaður í Reykjavík, þau skildu. Stjúpfaðir Þórðar: Steindór Guðmundsson, f. 29.9. 1921, d. 10.11. 1993, fangavörður.

 

Morgunblaðið fimmtudagurinn 26. mars 2020

Skráð af Menningar-Bakki.

    ----Krían----

Skráð af Menningar-Bakki.

F.v.: Kristján Runólfsson (látinn), Björn Ingi Bjarnason og Jóhann Páll Helgason.

- BIBarinn grúskar í myndasafninu

 BIBarinn grúskar í myndasafninu sem telur í tugþúsundum.

Menningarkakó í Bókakaffinu á Selfossi hver dagurinn er 17. janúar 2014.

Menningarráð Hrútavinafélagsins Örvars. F.v.: Kristján Runólfsson (látinn), Björn Ingi Bjarnason og Jóhann Páll Helgason.
 

Skráð af Menningar-Bakki.

Gísli Halldór Halldórsson.

Já­kvæða hliðin á Kóróna veirunni

Síminn hringdi rétt fyrir hádegi, 18. mars. Sýnið frá deginum áður reyndist jákvætt og ég þar af leiðandi með Covid-19. Læknir á Landspítalanum ræddi við mig dágóða stund og lagði mat á stöðuna. Hann upplýsti svo að ég væri metinn í hæsta áhættuflokki, af þremur, vegna undirliggjandi þátta.

Guði sé lof – og góðu fólki – fyrir heilbrigðiskerfið

Verandi í mesta áhættuhópi fæ ég úrvals þjónustu. Hjúkrunarfræðingar hringja næstum daglega og kanna líðan. Svo má ég hringja ef heilsan versnar snögglega. Hver er ekki þakklátur fyrir að eiga gott heilbrigðiskerfi og dugmikið heilbrigðisstarfsfólk?

Ef allt færi á versta veg þá er ennþá nóg pláss á Landsspítalanum – og lausar öndunarvélar. Guði sé lof fyrir það! Vonandi tekst landlækni, sóttvarnalækni og almannavörnum að halda því þannig – með aðstoð almennings. Nú þarf nefnilega almenning til að halda heilbrigðiskerfinu í toppstandi.

Miðað við hraðann á útbreiðslu veirunnar víða um heim er ljóst að án skipulegra aðgerða yfirvalda getur farsóttin Covid-19 kafsiglt heilbrigðiskerfi. Ítalir hafa ekki verið aðgerðalausir en þeim hefur þó ekki tekist að gera nóg.

Hnitmiðaðar og úthugsaðar aðgerðir sem ákveðnar eru í samvinnu sérfræðinga landlæknis, almannavarna og ráðamanna þjóðarinnar mega sín lítils ef almenningur bregst ekki við og fer eftir þeim í þaula. Það er almenningur sem nú þarf að standa vörð um heilbrigðiskerfið okkar!

Saga frá München

Dagana 20. og 21. janúar síðastliðinn fundaði 33 ára gamall Þjóðverji með viðskiptakonu frá Shanghai. Hann veiktist 24. janúar, fékk yfir 39 stiga hita daginn eftir en hressist svo og fór til vinnu á ný 27. janúar. Hún veiktist í flugvélinni á leiðinni heim og greindist með Covid-19 þann 26. janúar. Hann var þá kallaður til rannsókna í München, þann 27. janúar, og greindist með Covid-19.

Þann 3. mars síðastliðinn var hægt að rekja, með erfðarannsóknum, megnið af öllum tilfellum í Evrópu til ofangreinds atburðar, þar á meðal þau 3000 tilfelli sem þá voru á Ítalíu – frá einu smiti! Þann 20. mars höfðu verið greind 47.021 smit á Ítalíu og 4.032 dauðsföll. Fólkið hér að ofan var algerlega grunlaust á fundum sínum og gat engan veginn varað sig, ekki verður sakast við þau.

Sá Íslendingur sem dreifir smiti, vitandi að hann ætti að vera í sóttkví, eða fer óvarlega og gegn fyrirmælum yfirvalda, hefur enga afsökun. Sá hinn sami gæti leitt af sér 1.000 smit – og e.t.v. 7 dauðsföll. Eitt þessara dauðsfalla gæti verið bróðir, afi eða móðir. Það er eins líklegt að hann muni aldrei heyra um sinn þátt í því.

Þetta lærist fljótt

Í sameiningu getum við kveðið niður þann faraldur sem nú geisar á Íslandi. Ef vel tækist til, með samstilltum viðbrögðum, gætum við aflétt samkomubanni og jafnvel, með ítrustu aðgát, strokið um frjálsara höfuð í nokkra mánuði. Okkar litla og nána samfélag hefur alla burði til þess að kveða niður í fæðingu frekari faraldra sem kunna að brjótast út, en þá þurfa allir Íslendingar að spila með.

Viðfangsefnið sem nýja Kóróna veiran hefur lagt okkur til mun verða heimsbyggðinni langvinn glíma. Gera má ráð fyrir að næstu 18 mánuði verði þjóðir heims á tánum, því að á meðan einhver er enn með veiruna getur faraldur brotist út. Væntanlega mun koma fram bóluefni einhvern tíma á næsta ári, þannig að sigur vinnist á Covid-19.

Allan þann tíma sem verkefnið tekur, hvort sem það verða 6 mánuðir eða 18, munu tilmæli landlæknis og almannavarna taka breytingum, í ljósi aðstæðna hverju sinni. Þá þurfum við að fylgja þeim tilmælum. Tilmælum sem byggja á vísindum og bestu þekkingu og munu hægt en örugglega sigla okkur á milli skers og báru – torsótta leiðina til hafnar.

Við lærum að lifa með höftum sem hverju sinni þarf að setja á samskipti, samkomur og ferðalög. Af æðruleysi finnum við upp nýja siði og venjur sem geta dugað okkur í langri baráttu. Við finnum nýjar leiðir í skólahaldi, heilsurækt, nýsköpun, fjarvinnu, fjarskiptum og mörgu öðru. Við lærum að lifa með ástandinu í öruggri handleiðslu heilbrigðisyfirvalda.

Breytumst til hins betra

Heimurinn verður aldrei aftur eins og hann var fyrir Covid-19. Það er kannski ágætt, hann hefur breyst til hins betra í margar aldir og getur haldið því áfram um langa tíð. Við erum í miklu betri stöðu í dag en nokkurn tíma áður til að takast á við slíka farsótt.

Við eigum enn eftir að útrýma fátækt á Ísland, minnka kolefnislosun, skapa ný störf, í stað annarra sem úreldast, og fleira og fleira. Það er nóg eftir að gera ennþá og ástæðulaust að örvænta þó tækniframfarir eða Covid-19 valdi því að störf breytist – eða jafnvel heilu atvinnugreinarnar. Við brettum upp ermar og tökumst á við ný verkefni, nýjar atvinnugreinar. Fólkið er fjársjóðurinn.

Á næstu mánuðum og árum verður það verkefni okkar allra að enduruppgötva tilveruna – sem hefur reyndar alltaf verið verkefni mannkyns. Við finnum upp nýjar leiðir til að koma að gagni en bíðum ekki þess að gamli tíminn komi aftur. Stjórnvöld geta lagst á árarnar með öllu því fólki sem þarf að finna sér nýja iðju og jafnvel vinna frá heimili í lengri eða skemmri tíma – við nýsköpun og í samhentu átaki að skapa nýja og bjarta framtíð. Stjórnvöld geta stuðlað að hvatningu og tekjumöguleikum fyrir allt þetta skapandi og iðjandi fólk. Fyrirtæki í rekstri geta líka leitað leiða til nýsköpunar og til að virkja mannauðinn með nýjum hætti.

Lífið heldur áfram

Það er allt gott að frétta úr mínum veikindum. Dagurinn í gær, sunnudagur, var reyndar erfiður og maður var örmagna að kvöldi. Í dag er 10. dagur í veikindum og ég er skárri. Annars hef ég verið nokkuð hress lengst af og getað setið við störf alla vikuna. Vegna faraldurs og aðgerða sem honum tengjast er lítill tími til að slaka á. Við erum öll að læra inn á nýjar aðstæður og óþarfi að örvænta þó það taki smá tíma að venjast.

Starfsfólk sveitarfélagsins hefur verið samstillt og tekist vel að vinna úr flóknum verkefnum. Skólafólkið okkar hefur sýnt ótrúlegt æðruleysi og hugmyndaauðgi. Eins og margir aðrir er ég búinn að endurskipuleggja heimaskrifstofuna mína og er bjartsýnn á framhaldið.

Ég reikna með að ganga aftur út úr húsi í apríl og þá vonandi sem ónæmur maður, ónæmur fyrir smiti af nýju Kóróna veirunni. Betur búinn til að takast á við stór verkefni og að búa til betri heim með ykkur hinum.

Gísli Halldór Halldórsson skrifar 23. mars 2020 12:00

Höfundur er bæjarstjóri Árborgar.

www.visir.is

Skráð af Menningar-Bakki.

Brynjólfskirkja í Skálholti.

23. mars 1663 -

Ragnheiður Brynjólfsdóttir biskupsdóttir lést

Ragnheiður Brynjólfsdóttir Sveinssonar frá Holti í Önundarfirði, biskupsdóttir, lést í Skálholti, 21 árs þann 23. mmars 1663.

Við útför hennar var sálmur Hallgríms Péturssonar Um dauðans óvissa tíma (Allt eins og blómstrið eina) líklega fluttur í fyrsta sinn, en hann hefur verið sunginn við flestar jarðarfarir síðan.



Skráð af Menningar-Bakki.