 |
|
Mæðgurnar Drífa og Unnur voru orðnar langþreyttar
á himinhárri húsaleigu á höfuðborgarsvæðinu en leika nú við hvern sinn fingur
á Eyrarbakka þar sem þær keyptu sér íbúð saman.
|
Hófu nýtt líf á Eyrarbakka
Ánægðar með lífið á Eyrarbakka
Þrjár kynslóðir kvenna, amma, mamma og dóttir, voru orðnar þreyttar á himinhárri leigu á höfuðborgarsvæðinu og ákváðu að flytja út á land, þrátt fyrir að sumum hafi þótt sú hugmynd afleit í fyrstu. Mæðgurnar Drífa og Unnur rækta nú kartöflur og jarðarber á sumrin, fæða fugla bæjarins á veturna og skipta milli sín verkum á heimilinu. Unnur Ósk Kristjónsdóttir, Drífa Pálín Geirs og Svanhildur Pálín eru glaðar í bragði enda í öruggu húsaskjóli á vinalegum stað eftir barning á leigumarkaði á höfuðborgarsvæðinu.
Í litlu húsi á Eyrarbakka hafa þrjár kynslóðir kvenna, ásamt smáhundinum Tinu Turner, hreiðrað um sig. Amma, mamma og dóttir rækta þar kartöflur og jarðarber á sumrin og fæða fugla bæjarins yfir vetrarmánuðina. Mæðgurnar Drífa og Unnur voru orðnar langþreyttar á himinhárri leigu á höfuðborgarsvæðinu og fóru einn vetrardaginn fyrir rúmu ári að skoða möguleikann á því að fjárfesta í fasteign saman. Fyrir röð tilviljana fóru þær að skoða fasteignir á Suðurlandi sem Drífu fannst í fyrstu fáránleg hugmynd en hún er nú alsæl í litla bænum sem hefur tekið þeim opnum örmum.
„Ég segi örugglega tvisvar eða þrisvar í viku: Mamma trúir þú því að við búum hérna? Ég er alveg enn þá hérna,“ tjáir gagnasérfræðingurinn Drífa Pálín Geirs blaðamanni. Fyrir rúmu ári voru Drífa og sex ára dóttir hennar Svanhildur Pálín við það að missa tveggja herbergja leiguíbúðina sem þær bjuggu í en hún átti að fara á sölu. Greiðslubyrði Drífu var þar hátt í 200 þúsund á mánuði en leigan var 170 þúsund. Á sama tíma var móðir Drífu, Unnur Ósk Kristjónsdóttir, nýlega fráskilin og bjó í stofunni hjá þeim mæðgum. „Svo það stóð ljósast við að við myndum leita að einhverju saman, en þá hefðum við þurft að fara upp í leigu upp á 300 þúsund á mánuði sem er algjör sturlun,“ segir Drífa. „Svo fór Drífa í Twitter-saumaklúbb,“segir Unnur móðir hennar meðan hún grandskoðar rabarbaraböku sem Drífa bakaði eftir uppskrift móður sinnar með rabarbara úr garðinum.
Varð að flýja streituna í borginni
Drífa er í saumaklúbbi með konum sem kynntust á samfélagsmiðlinum Twitter. Í einum saumaklúbbnum stakk vinkona hennar upp á því að þær mæðgur myndu skoða hús á Eyrarbakka. „Ég var alveg: Hver býr á Eyrarbakka?“ segir Drífa og skellihlær. „Alveg þessi hroki. Svo kom ég heim og fannst þetta alveg fáránleg hugmynd og sagði þetta við Mömmu.“ Unni fannst þetta hins vegar ekki jafn fráleit hugmynd og dótturinni og náði að sannfæra Drífu um að kíkja í það minnsta á fasteignavefinn með sér. Nú er komið ár síðan þær mæðgur flúðu leigumarkaðinn í höfuðborginni yfir í kyrrð og öryggi smábæjarins og þær eru yfir sig ánægðar með ákvörðunina. Greiðslumatið flækti þó málin töluvert vegna veikinda sem Drífa hefur þurft að takast á við.
„Þetta var svolítið maus og vesen. Ég er með sjaldgæfan sjúkdóm í heiladingli svo ég þjáist oft af ofnæmi og veikindum og verð lengi veik. Ég þarf þá að passa mikið upp á streitu því ég framleiði ekki hormón sem vinna á móti streitunni. Ég var í stöðugu streituumhverfi og þar af leiðandi voru tekjurnar mínar ekki stöðugar og það var erfitt að fá greiðslumat,“ segir Drífa alvarleg en bætir svo við kát: „En það hafðist.“
Einangrun í margmenninu
Eftir flutningana gerðust þær mægður svo meðlimir í nær öllum mögulegum hópum á Eyrarbakka.Í öllu frá skógræktarfélagi þorpsins til kvenfélagsins hafa þær Drífa og Unnur látið til sín taka. Unnur fer líka á prjónakvöld einu sinni í viku með eldri borgurum bæjarins. „Það er ofsalega góður andi hérna og okkur hefur verið tekið svo vel. Ég hef aldrei átt öflugra félagslíf en síðan ég flutti hingað,“ segir Drífa. Það sé frekar að fólk einangrist á höfuðborgarsvæðinu.
„Þar er svo mikið af fólki og svo auðvelt að vera einn; að fara inn í sína íbúð og vera bara við sitt, hérna þarftu á nágrönnunum að halda varðandi vissa hluti og færð þessi tengsl, ef þú kærir þig um.“ Drífa verði sér lítið fyrir síðasta sumar og stóð fyrir kvennahlaupinu í þorpinu, þá nýflutt þangað.
„Þá vantaði einhvern og Drífa er náttúrulega svona „ég skal, já, ég er til“ og svo er hún komin með allt of mikið af verkefnum,“ segir Unnur sem þekkir greinilega sína konu vel. En er ekki erfitt fyrir fullorðnar mæðgur að eiga og reka heimili saman? „Þetta bara gengur upp, fólki sem þekkir okkur finnst þetta ekkert skrítið, við höfum alltaf náð vel saman og verið miklar vinkonur. Það kom fólki í rauninni ekkert á óvart að við skyldum enda í svona nábúð.“
Sérherbergi ef þolinmæðin þrýtur
Áður en þær mæðgur fjárfestu í íbúðinni höfðu þær búið saman í tvo mánuði þar sem Unnur svaf í stofunni. „Við hugsuðum eiginlega að ef við gætum það gætum við allt. Þolinmæðin var reyndar á þrotum þá en þetta hefur gengið alveg rosalega vel hérna, hér erum við líka með okkar eigin herbergi,“ segir Drífa kímin. Þær mæðgur eru með verkaskiptingu á heimilinu sem gengur bara ágætlega. Þar sér Unnur helst um þvottinn en garðurinn er að sögn Drífu hennar yfirráðasvæði.„Mamma sagði strax að hún ætlaði ekki nálægt þessum garði, en svo þegar hún er byrjuð þá er erfitt að ná henni inn. Hér tökum við þessu samt ekki svo alvarlega, við erum ekkert að stressa okkur á þessum hlutum.“ Drífa segir sambúðina þó ekki heldur vera svo ólíka því þegar þær ráku sitt heimilið hvor á höfuðborgarsvæðinu. En vegna veikinda Drífu hefur hún þurft töluverða aðstoð. Þetta sé í rauninni ekki svo ólíkt því.
Svanhildur litla græðir líka á því að búa með móður sinni og ömmu.Mæðgurnar eiga líka ýmis sameiginleg áhugamál.„Við erum handavinnuóðar, mæðgurnar, varstu búin að segja henni það?“ spyr Unnur dóttur sína og hlær. Í bjartri stofu heimilisins má því finna ótal heimaprjónuð teppi og hekluð sjöl ásamt aragrúa pottaplantna. „Við prjónum, heklum og saumum, ég á líka mynd sem hangir inni á Alþingi – svona andspyrnuútsaum,“segir Drífa sem gaf Andrési Inga, þingmanni Vinstri grænna, útsaumaða mynd þegar hann komst á þing fyrir rúmu ári.
Skólabíll og bréfaskriftir í bæinn
„Dóttir mín var búin að flytja fjórum sinnum,“ segir Drífa en dóttir hennar Svanhildur Pálín verður sjö ára síðar á þessu ári. Hún byrjaði í fyrsta bekk síðasta haust og er í litlum bekk með fjórtán börnum. Að sögn Drífu byrjuðu í fyrsta skipti í lengri tíma fleiri börn í skólanum í haust en hættu.
„Hún hefur aldrei átt sitt eigið herbergi og aldrei búið við þetta öryggi,“ segir Drífa sem telur Svanhildi hafa skynjað þá stöðugu streitu sem fylgir því að vera í ótryggu húsnæði á leigumarkaði. „Krakkar finna alltaf fyrir streitu og nú veit hún að við erum ekki að fara neitt. Þetta er alltaf punkturinn sem er heim. Það er gott fyrir krakka að fá þessa jarð-tengingu.“
Lífið á Eyrarbakka er að vissu leyti frábrugðið því sem gengur og gerist á höfuðborgarsvæðinu. Svanhildur tekur til að mynda skólabíl í skólann flesta daga vikunnar. Að sögn Drífu voru þetta svolítil viðbrigði fyrir erfingjann að flytja en þá skipti mestu
„Mér fannst smæðin á skólanum líka mjög heillandi,“ segir Drífa sem var farin að hafa töluverðar áhyggjur af þessum stöðugu flutningum þeirra mæðgna. „Þú vilt vera í skólahverfinu þínu og eignast vini en hvernig átt þú að geta gert það ef þú ert alltaf að flytja?“ Rétt fyrir klukkan tvö fer Unnur amma út á horn að sækja Svanhildi litlu sem kemur þá heim með skólabílnum. Inn kemur sú stutta eins og Stormsveipur. „Ég gleymdi húfunni og vettlingunum í rútunni,“ tjáir hún móður sinni áköf. Svanhildur heldur þó enn sambandi við vinina í Hafnarfirði og fer þangað aðra hverja helgi til pabba síns. Hún skrifar líka vinunum í borginni reglulega sendibréf og heldur þannig í vinahópinn.
 |
|
Unnur Ósk Kristjónsdóttir, Drífa Pálín Geirs og Svanhildur Pálín eru glaðar
í bragði enda í öruggu húsaskjóli á vinalegum stað eftir barning á leigumarkaði
á höfuðborgarsvæðinu.
|
Fréttablaðið laugardaginn 27. janúar 2018.
Skráð af Menningar-Staður
